Prawo z innej epoki (o Konwencji w sprawie przemocy wobec kobiet)

Podstawową zasadą prawa jest to, że jest ono równe dla wszystkich. Nie tworzymy prawa dla poszczególnych stanów (szlachty, chłopstwa, mieszczan, duchownych). Nie tworzymy prawa oddzielnie dla kobiet, a oddzielnie dla mężczyzn.

Prawo, które rozróżnia między stanami (na przykład stanowi inne kary za zabicie szlachcica, a zupełnie inne za zabicie chłopa), to było dawno i nie powinno wrócić.

Tymczasem Konwencja Rady Europy w sprawie przemocy wobec kobiet jest w całości skonstruowana tak, by dać kobietom większą ochronę niż mężczyznom, a kobietom, które są ofiarami przemocy domowej lub „genderowej” (przepraszam za nowomowę, ale genderowa nowomowa jest na tyle obecna w Konwencji, że nie mogę jej tu uniknąć) większe prawa niż te, które przysługują ofiarom innych przestępstw. Zupełnie tak, jakby kobieta pobita przez męża potrzebowała pomocy, a ta pobita przez chuliganów mogła być pozostawiona sama sobie.

Konwencja tworzy kategorie obywateli i nadaje tym kategoriom, a nie wszystkim obywatelom, pewne prawa, często bardzo nowatorskie i daleko idące.

Przykład najbardziej wyrazisty: konwencja wymaga od państwa wielu działań, aby przeciwdziałać ubezpłodnianiu (sterylizacji) kobiet (z wyjątkiem sytuacji, gdy kobieta świadomie i dobrowolnie chce zostać ubezpłodniona).

To słuszne, ale nie ma w Konwencji podobnej ochrony mężczyzn (artykuł 39, który mówi o ubezpłodnieniu, wyraźnie wymienia tylko ubezpłodnienie kobiet). A mężczyźni też przecież bywają ubezpładniani. Rzadziej niż kobiety, ale bywają. Chiny ludowe i autokratyczny Uzbekistan masowo ubezpładniają kobiety, a nie mężczyzn – to prawda. Ale Hitler robił to z Żydami obojga płci. Nie mogę uznać za godną ratyfikacji przez Polskę konwencji, która chroni w tej sprawie kobiety, a mnie (jestem mężczyzną) nie chroni.

Drugi bardzo wyrazisty element, to artykuł 2, zatytułowany scope of the convention (zakres konwencji). Ten artykuł określa, czego konwencja w ogóle dotyczy. Pierwszy paragraf tego artykułu mówi: This Convention shall apply to all forms of violence against women, including domestic violence, which affects women disproportionately, co po polsku daje: Konwencję stosuje się do wszelkich form przemocy wobec kobiet, w tym do przemocy w rodzinie, która dotyka kobiet w sposób szczególnie silny.

Tu jest mowa tylko o przemocy wobec kobiet. Tak więc nawet jeśli inne artykuły Konwencji nie wyglądają na dyskryminujące mężczyzn, to trzeba je interpretować w świetle tegoż artykułu drugiego, który określa (a konkretnie: zawęża do samej tylko przemocy wobec kobiet) zakres stosowania Konwencji.

Na przykład artykuły 25 i 36, które zobowiązują państwa do karania za zgwałcenie i do udzielania odpowiedniej pomocy ofiarom gwałtów, nic nie mówią o płci ofiary. Gdyby te artykuły wziąć bez żadnego kontekstu, to byłyby one bez zarzutu. Ale artykuł drugi Konwencji wyraźnie ogranicza całą konwencję wyłącznie do przestępstw przeciwko kobietom. W związku z tym przepisy dotyczące gwałtu też dotyczą tylko gwałtów na kobietach. Mężczyzna zgwałcony nie otrzymuje na mocy Konwencji żadnych praw.

Poza ofiarami przestępstw chronionymi przez Konwencję (czyli kobietami) oraz ofiarami, które żadnej ochrony nie dostają, gdyż są mężczyznami, artykuł drugi Konwencji tworzy też trzecią kategorię, pośrednią. Są to mężczyźni, którzy padli ofiarą przemocy domowej. Paragraf drugi artykułu drugiego mówi bowiem: Parties are encouraged to apply this Convention to all victims of domestic violence (po polsku: zachęca się strony do stosowania niniejszej Konwencji do wszystkich ofiar przemocy domowej).

„Zachęcanie”, o którym mówi Konwencja, nie ma żadnej mocy prawnej. Jest, jak sama nazwa wskazuje, tylko zachętą.