Do prezydenta Kirgistanu

Szczególnie ważne dla Pańskiego kraju jest, aby w nadchodzących wyborach weszło do parlamentu jak najwięcej ludzi wybitnych. A tak się składa, że Polska może w tym pomóc.

Zacznę od podkreślenia, że moje sugestie nie zawierają cienia krytyki wobec Pańskiego kraju. Wręcz przeciwnie: polityka kirgiska wypada wspaniale w porównaniu z polityką polską.

Weźmy chociażby fakt, że Pan, aby zostać prezydentem, musiał poddać się egzaminowi z języka ojczystego. Egzamin był transmitowany w telewizji i cały Pański naród mógł, wraz z komisją egzaminacyjną, ocenić Pańskie talenty językowe.

Polski prezydent takiemu egzaminowi nigdy nie sprostał. Owszem, w telewizji występował wielokrotnie, nawet raz śpiewał, ale żaden egzaminator nie odważył się powiedzieć, co o tym myśli. A ostatnio nasz prezydent przestał w ogóle występować. Chyba się w końcu zorientował.

Kirgistan lepiej niż Polska radzi sobie też z byłym prezydentem: wysłaliście Akajewa do Moskwy i skutecznie go przekonaliście, aby nie wracał. I nie wraca. Macie święty spokój.

Polska też ciągle próbuje gdzieś wysłać swego byłego prezydenta, ale to nie wychodzi. Był na Filipinach, ale nabawił się tam ciężkiej choroby i wrócił. Był w Kijowie, ale tam dostał nawrotu choroby, wołał do świata o pomoc słynnymi słowami "по француски савлар вивр", po czym wrócił do kraju, witany staropolskim "mordo ty nasza".

Gdy prezydent dostał kolejnego nawrotu choroby, próbowaliśmy wysłać go na kwarantannę. Ale znowu się nie udało: nagle wyzdrowiał i to w sposób tak niezwykły, że niektórzy politycy zaczęli wówczas podkreślać, iż w Polsce cuda są możliwe.

Dlaczego więc Polska, kraj politycznie upośledzony, chce pomagać w ulepszaniu życia politycznego Kirgistanu, kraju szczęśliwszego? Dlaczego biedak chce pomagać bogatemu?

Otóż mamy wobec Kirgistanu dług wdzięczności. Jak wiadomo, podstawowym zadaniem polityków jest zapewnianie ludowi igrzysk i śmiechu. A polski polityk, który w tej dziedzinie bije na głowę wszystkich innych razem wziętych, to osoba wychowana w Kirgistanie, osoba, która w młodości zajmowała się komnatą Lenina w radzieckiej Kirgizji.

Z wdzięczności za przysłanie nam osoby tak wybitnej, my Polacy powinniśmi posłać do Kirgistanu człowieka jeszcze wybitniejszego. I mamy takiego. W czasach, gdy nasza bohaterka doglądała komnaty Lenina, ten mąż opatrznościowy był w myślach cesarzem. Potem był w myślach premierem, ale następnie, skutkiem nieszczęśliwej miłości, z wirtualnego premiera przeistoczyl się w rzeczywistego bezrobotnego. Teraz mu się nudzi, teraz czas, aby przeistoczył się z kolei w polityka kirgiskiego i przyniósł Pańskiemu krajowi tyle dobra, ile nasza bohaterka przynosi Polsce.

Apeluję więc do Pana, Panie Prezydencie, o szybkie nadanie temu Mężowi Opatrznościowemu kirgiskiego obywatelstwa i wpisanie go na listę wyborczą, aby mógł on, podobnie jak jego żona, dostąpić zaszczytu wyboru do parlamentu z ramienia partii prezydenckiej.

Z wyrazami głębokiego szacunku dla Pana Prezydenta oraz troski o przyszłość Republiki Kirgistan.

Czy chcesz, aby ten blog się rozwijał? Jeśli tak, to proszę Cię o pomoc: poinformuj o nim znajomych. Możesz wspomnieć o całym blogu albo o konkretnym artykule. Blog nazywa się skubi.net — to się da zapamiętać.

Przedruki tego tekstu: Zapraszam do robienia przedruków, zarówno na papierze jak w internecie. Proszę, aby w przedruku widniało nazwisko autora i proszę o informację o przedruku (mailem albo na forum).

List do Pana Prezydenta Kirgistanu

FORUM